من و بودنت...

حالا حالا ها با هم کار داریم...

تا وقتی که ابر با باران...

من به بودنت محتاجم مهربان...

کاش بارانی ببارد ، قلبها را تر کند / بگذرد از هفت بند ما ، صدا را تر کند...

قطره قطره رقص گیرد روی چتر لحظه ها / رشته رشته مویرگهای هوا را تر کند...

بشکند در هم طلسم کهنه ی این باغ را / شاخه های خشک و بی بار دعا را تر کند...

مثل طوفان بزرگ نوح در صبحی شگفت / سرزمین سینه ها تا نا کجا را تر کند...

چترهاتان را ببندید ای به ساحل مانده ها / شاید این باران که می بارد شما را تر کند...

زیر باران به آب خواهم داد...

تمام خاطرات خوش با تو بودن را...

و فردا با اولین نگاه

عاشق دیگری

دست در دست

کوچه های با تو نرفته را طی خواهم کرد.

ترسی نیست

این شهر جای هزار بار عاشقی،

کوچه دارد...

پنجره ی باران خورده ات را باز کن...

  
چند سطر پس از باران...

چشمهایم را ببین که هوایت دیوانه شان کرده...

دلم برایت تنگ است...