حوالی این خانه

پنجره ها با باران گریه میکنن

و قصه ی من همیشه

یا شب بود یا خواب خورشید می دیدند

قصه ی من هیچ وقت کلاغ نداشت

تا به خانه اش برسد

زین پس تنها ادامه می دهم،در زیر باران...

حتی به درخواست چتر هم جواب رد میدهم و کناری می اندازمش...

میخواهم تنهایی ام را به رخ این هوای دو نفره بکشم...

باران نبار من نه چتر دارم نه یار...

با تو هوس عاشقی كردم...

معنی عشق و تجربه كردم...

بی تو برای تو گریه كردم...

من قلبم و به تو هدیه كردم...

سکوتم را به باران هدیه کردم...

تمام زندگی را گریه کردم...

نبودی در فراق شانه هایت ...

به هر خاکی رسیدم گریه کرد...

دوست دارم بروم ، سر به سرم نگذارید...

گریه ام را به حساب سفرم نگذارید...

دوست دارم که به پابوسیِ باران بروم...

آسمان گفته که پا روى پرم نگذارید...

این قَدَر آینه ها را به رخ من نکشید...

این قدَر داغ جنون بر جگرم نگذارید...

چشمى آبى تر از آیینه گرفتارم کرد...

بس کنید ، این همه دل دور و برم نگذارید...

آخرین حرف من این است زمینى نشوید...

فقط ... از حال زمین بى خبرم نگذارید...